web 2.0 en de pyramide van Maslow
Op Molblog een aardig stukje over de rol van "web 2.0" in de bevrediging van behoeften van de mens. Zo...
De archivaris op straat!
- mei 2010
- Verwijderde gebruiker
- ·
- Aangepast 27 jun
- 15
- 124
Onder deze titel organiseren wij, Frans Hoving (Erfgoed Nederland) en Sigfried Janzing(Streekarchief Midden-Holland), op 15 juni een sessie op het KVAN-symposiumover het proces van samenwerken en de belemmeringen daarin.
Ons uitgangspunt is dat samenwerken met andere instellingen niet moeilijk is maar toch als eenlastig te nemen drempel wordt ervaren. Dat je daarvoor moet leren om uit jecontext (je comfort-zone) te geraken om goede resultaten te behalen.
Als je overheidstaken hebt, staat dat het ondernemen niet in de weg.
Maar kun je ook ondernemen? Wat is je taakopvatting? Beperk je jezelf tot de wettelijke takenof stijg je daarboven uit? Zie je een promotietaak voor jezelf of ga jebijdragen aan maatschappelijke doelen zoals zorg en welzijn?
Ook de Commissie e-cultuur van de Raad voor Cultuur zegt in haar jongste advies het nodige overde voorwaarden voor succesvolle samenwerking.
Maar eerst moeten wij zelf uit onze comfort zone zien te geraken. Onze vraag aan jullie isdaarom: wanneer wordt deze sessie interessant voor jou? Waar zou jij het overwillen hebben?
Vragen die wij onszelf gesteld hebben voor deze sessie zijn de volgende:
- hoe stimuleer je je medewerkers om naar buiten te gaan?
- zijn de methoden uit "Buiten Spelen. Woudlopershandboek voor de erfgoedmedewerker 2.0"de oplossing?
- welke strategische allianties helpen je om uit die comfortzone te komen?
- ben je zélf niet je grootste belemmering?
Maar zijn dat wel de goede vragen? En hoe kunnen we daar een antwoord op geven?
De sessie duurt 60 minuten. Laten we nu 45 minuten hebben om op deze vragen te reflecteren. Watzou dan een goede vorm zijn? Spelen we een game? Gaan we in debat met elkaaraan de hand van stellingen? Het woord is aan jullie en daar beginnen we nu op2.0 al mee. De ideeën, opmerkingen en vragen die hier naar voren komen zijninput voor 15 juni! Geef dus zelf mede vorm aan deze sessie.
Het boekje "Buiten Spelen. Woudlopershandboek voor de erfgoedmedewerker 2.0" is gratis tebestellen via s.janzing@groenehartarchieven.nl
Verken
Educatie: efficiënt en effectief?
Foto Jan Stads / Regionaal Archief Tilburg / Effect: leerlingen aan het werk in de studiezaalEfficiënt...
Goede voornemens voor 2009
Nee, dit wordt geen stichtelijke tekst met allemaal sociaal wenselijk geneuzel over beginnen met roken...
Reacties
Beste Sigfried, Ik weet niet precies of je iets met deze reactie kan, maar ik wil je toch een observatie meegeven over samenwerken. Iedereen beseft dat samenwerken tussen archiefdiensten onderling of tussen een archiefdienst en een andere organisatie altijd tijd, geld en middelen kost. Samenwerking tussen instellingen van verschillende omvang, geeft vaak problemen. De grote instelling kan over het algemeen makkelijker tijd, geld en middelen vrij maken dan een kleine instelling. Goede afspraken hierover bij aanvang van een project zijn dus essentieel, maar vaak ontbreekt het hieraan. Verder veel succes met de sessie.
Beste Sigfried, Ik sta ondertussen al dik twee jaar aan het roer van de afdeling DIV van de gemeente Gouda en wij zijn waarschijnlijk de grootste toeleveranciers zijn van de werklading van het Streekarchief Midden-Holland. Eigenlijk is het daarom best vreemd dat wij elkaar nog nooit gesproken hebben. Ik stap daarom ook meteen even uit mijn comfort-zone en wil je uitnodigen om samen met mij eens "buiten te spelen." Wellicht kunnen wij als erfgoedinstelling en leverancier van toekomstig erfgoed materiaal gezamelijk eens nadenken over hoe de toekomst er uit gaat zien. Vriendelijke groet, Chris Bellekom Afdelingshoofd DIV, Gemeente Gouda
Altijd een merkwaardige paradox: samenwerken is niet moeilijk maar een lastig te nemen drempel. Ik zeg dan: dus het is wel moeilijk. Als je daar nou eens vanuit gaat, erkennen dat het lastig is, vanwege allerlei organisatorische moeilijkheden en menselijke beperkingen. De laatste groep is het interessants. Wat je zou moeten doen in de sessie is boven tafel krijgen welke menselijke beperkingen (sociaal vaardig, ivoren toren, onzeker e.d.) iemand heeft zodat die daar wat aan kan doen of er tenminste rekening mee kan houden. Volgens mijn inschatting zijn organisatorische problemen meestal wel (en redelijk simpel) te overkomen, maar is de menselijke component de grootste hindernis. De noodzaak van samenwerking, soms uitmondend in een fusie, staat wat mij betreft niet ter discussie. Maar maken we ons er wel echt sterk voor.
Ik zou graag willen weten waarom mensen bewust of onbewust 'samenwerken' niet ergens vooraan in hun woordenboekje hebben staan. En los van fuseren of projecten samen doen of wat dan ook, zie je al op veel en veel lagere niveau's dingen als kennis delen of simpelweg bij elkaar op de koffie komen en ervaringen doorspreken... en ook dat gaat al vaak mis. Zijn we bang onze positie uit handen te geven en een ander wijzer te maken dan-ie al is? Vinden we het niet belangrijk genoeg om er tijd in te investeren? Spreekt het 'nemen' ons nu eenmaal van nature veel meer aan dat het 'geven'? Zijn we bang voor de baas als we eens een beleidsnotitie doormailen naar een collega elders? Eerlijke discussies - als vakgenoot en niet noodzakelijkerwijs als werknemer van een specifieke instelling - moeten uitkomst bieden. "Truth or dare?" Misschien in spelvorm met confronterende vragen. Met aan het eind de belofte samen te veranderen.
Dag Aron, Inderdaad een van de grote knelpunten waarmee initiatiefnemers geconfronteerd worden. Daarnaast ook overlevingsstrategieën van andere culturele partijen zoals bibliotheken, die steengoed zijn in genereren van geld (moeten we gebruik van maken), maar content bij ons "weghalen". Dat is wennen, maar als je op inhoud gaat zitten krijg je toch erg veel voor elkaar. En meer. Een goed punt om mee te nemen dus, want juist dit is vaak demotiverend na een optimistische start. Kijken of we op 15 juni anders kunnen gaan denken, zodat dit wat naar de achtergrond verdwijnt. Hopelijk ben je van de partij. Aron de Vries zei:
Beste Sigfried, Ik weet niet precies of je iets met deze reactie kan, maar ik wil je toch een observatie meegeven over samenwerken. Iedereen beseft dat samenwerken tussen archiefdiensten onderling of tussen een archiefdienst en een andere organisatie altijd tijd, geld en middelen kost. Samenwerking tussen instellingen van verschillende omvang, geeft vaak problemen. De grote instelling kan over het algemeen makkelijker tijd, geld en middelen vrij maken dan een kleine instelling. Goede afspraken hierover bij aanvang van een project zijn dus essentieel, maar vaak ontbreekt het hieraan. Verder veel succes met de sessie.
Maar ook een leuke paradox. Je geeft ook zelf al aan waar de oplossing zit: menselijke beperkingen. Dit zal ook ons uitgangspunt bij de sessie worden, anders kijken, anders zien, out of the box. Jij bent dus hard nodig bij deze sessie. Luud de Brouwer zei:
Altijd een merkwaardige paradox: samenwerken is niet moeilijk maar een lastig te nemen drempel. Ik zeg dan: dus het is wel moeilijk. Als je daar nou eens vanuit gaat, erkennen dat het lastig is, vanwege allerlei organisatorische moeilijkheden en menselijke beperkingen. De laatste groep is het interessants. Wat je zou moeten doen in de sessie is boven tafel krijgen welke menselijke beperkingen (sociaal vaardig, ivoren toren, onzeker e.d.) iemand heeft zodat die daar wat aan kan doen of er tenminste rekening mee kan houden. Volgens mijn inschatting zijn organisatorische problemen meestal wel (en redelijk simpel) te overkomen, maar is de menselijke component de grootste hindernis. De noodzaak van samenwerking, soms uitmondend in een fusie, staat wat mij betreft niet ter discussie. Maar maken we ons er wel echt sterk voor.
Yes, Christian, je stellingen zijn interessant. Vooral je opmerking: "Spreekt het 'nemen' ons nu eenmaal van nature veel meer aan dat het 'geven'." is een uitdaging. Daarmee toon je aan dat jij de ware 2.0 bent! Dank voor je gift aan ons voor 15 juni! Christian van der Ven zei:
Ik zou graag willen weten waarom mensen bewust of onbewust 'samenwerken' niet ergens vooraan in hun woordenboekje hebben staan. En los van fuseren of projecten samen doen of wat dan ook, zie je al op veel en veel lagere niveau's dingen als kennis delen of simpelweg bij elkaar op de koffie komen en ervaringen doorspreken... en ook dat gaat al vaak mis. Zijn we bang onze positie uit handen te geven en een ander wijzer te maken dan-ie al is? Vinden we het niet belangrijk genoeg om er tijd in te investeren? Spreekt het 'nemen' ons nu eenmaal van nature veel meer aan dat het 'geven'? Zijn we bang voor de baas als we eens een beleidsnotitie doormailen naar een collega elders? Eerlijke discussies - als vakgenoot en niet noodzakelijkerwijs als werknemer van een specifieke instelling - moeten uitkomst bieden. "Truth or dare?" Misschien in spelvorm met confronterende vragen. Met aan het eind de belofte samen te veranderen.
@Sigfried: Kijk, dat soort kwalificaties lijsten we in en hangen we boven het bed! :-)
Wat vinden jullie van de analyse van de Raad voor Cultuur, die (kort door de bocht) zegt: samenwerken is niet in het belang van de instelling, want ze wordt er niet voor beloond. Instellingen worden beloond voor de wijze waarop zij hun kerntaken vervullen, taken die zijn afgeleid van hun eigen identiteit. Samenwerking heeft geen eigenaar. Volgens de Raad zal de overheid nieuwe beoordelingscriteria moeten formuleren en nieuwe prestatieinidicatoren moeten ontwikkelen, om de instellingen te stimuleren tot samenwerking. Met andere worden, de belemmering zit volgens de Raad niet in de menselijke, maar in de organisatorische aspecten.
@Frans: Ik denk wat van allebei - we moeten ons niet alleen verschuilen achter verkeerde beoordelingscriteria en zo, want dan hadden we maar signalen af moeten geven dat die niet goed zijn of wat dan ook. Maar met de RvC ben ik het dus ook eens. Zelf valt het me vaak op dat veel instellingen eerder geïnteresseerd zijn in wat credits voor zichzelf, een persmomentje, een vlaggetjesmoment voor eigen glorie (of voor de glorie van een bestuurder, politicus of andere hotemetoot) en om in beeld te komen bij de subsidieverstrekker of zoiets. Lijkt me een goed punt om over te hebben tijdens de KVAN-dagen. Ik wed dat Sigfried vindt dat jij óók aanwezig moet zijn! ;-)
@Frans Daarmee zegt de RvC toch dat het samenwerken niet mogelijk is door menselijke aspecten? Als je iets moet stimuleren door maatregelen geef je daarmee aan dat het niet "vanzelf" gaat gebeuren, dus dat er een belemmering zit bij de mensen.
Ha Luud nou ik interpreteer het anders. Volgens mij constateert de Raad een systeemfout. Mensen willen wel samenwerken maar hett subsidiestelsel is er niet op ingericht. Darom prevaleert altijd het instellingsbelang boven het gezamenlijk belang. Luud de Brouwer zei:
@Frans Daarmee zegt de RvC toch dat het samenwerken niet mogelijk is door menselijke aspecten? Als je iets moet stimuleren door maatregelen geef je daarmee aan dat het niet "vanzelf" gaat gebeuren, dus dat er een belemmering zit bij de mensen.
Halllo Christian ik ben er hoor! Maar het gaat om meer dan verschuilen achter, volgens mij gaat het over het belonen van gewenst gedrag (of juist het gebrek aan beloning). Christian van der Ven zei:
@Frans: Ik denk wat van allebei - we moeten ons niet alleen verschuilen achter verkeerde beoordelingscriteria en zo, want dan hadden we maar signalen af moeten geven dat die niet goed zijn of wat dan ook. Maar met de RvC ben ik het dus ook eens. Zelf valt het me vaak op dat veel instellingen eerder geïnteresseerd zijn in wat credits voor zichzelf, een persmomentje, een vlaggetjesmoment voor eigen glorie (of voor de glorie van een bestuurder, politicus of andere hotemetoot) en om in beeld te komen bij de subsidieverstrekker of zoiets. Lijkt me een goed punt om over te hebben tijdens de KVAN-dagen. Ik wed dat Sigfried vindt dat jij óók aanwezig moet zijn! ;-)
En al deze aspecten, menselijke belemmeringen en systeemfouten (ook systemen worden door mensen gemaakt) bewijzen het gelijk van Albert Einstein toen die zei dat "de oplossingen kunnen niet gevonden worden als we dezelfde manier van denken en handelen hanteren die de problemen veroorzaakt hebben". We staan a.s. dinsdag dus voor de uitdaging om met nieuwe, meer complexe en creatieve manieren van denken en doen structurele netwerken / samenwerkingsverbanden te ontwikkelen en dus boven onszelf uit te stijgen. Als het lukt om daarmee een (klein) begin te maken kunnen we op de fundamentele veranderingen meer invloed gaan uitoefenen dan we nu doen.
Inderdaad wel een beetje raar. Komt het misschien omdat het erfgoed al je tijd opslokt. Of is het beleid; bij de presatie van het nieuwe OCW beleid ging het alleen over erfgoed en kwam het woord DIV niet voor. Daar gingen we nog een blog over beginnen; kan jij er één starten? Chris Bellekom zei:
Beste Sigfried, Ik sta ondertussen al dik twee jaar aan het roer van de afdeling DIV van de gemeente Gouda en wij zijn waarschijnlijk de grootste toeleveranciers zijn van de werklading van het Streekarchief Midden-Holland. Eigenlijk is het daarom best vreemd dat wij elkaar nog nooit gesproken hebben. Ik stap daarom ook meteen even uit mijn comfort-zone en wil je uitnodigen om samen met mij eens "buiten te spelen." Wellicht kunnen wij als erfgoedinstelling en leverancier van toekomstig erfgoed materiaal gezamelijk eens nadenken over hoe de toekomst er uit gaat zien. Vriendelijke groet, Chris Bellekom Afdelingshoofd DIV, Gemeente Gouda