Archieven in particuliere handen is veiliger dan bij de overheid

Archieven zoveel mogelijk - online - verspreiden onder particulieren is wellicht een methode om het risico op vernietiging (door bijv. terroristen) te verkleinen.

Op LinkedIn is in november 2011 door Jane Smith (Wolverhampton, U.K.) een discussie gestart met de vraag hoe 'vulnerable' (kwetsbaar) archiefbescheiden zijn als zij in handen zijn van particulieren. Vele reacties kwamen daarop.

Groep: Historians, Librarians and Archivists. www.sharehistory.org.

"History which is in private hands is vulnerable to being lost. Where do you store both research and archives and what would make you put them in an online archive?" (Jane Smith op LinkedIn, 2011 november 10).

Maar is het niet andersom? Nu terroristen de geschiedenis van onze 'beschaving' (dreigen te) vernietigen, is mijn stelling hierboven misschien een goede oplossing?

(of ligt hier toch ook weer een coördinerende rol voor de overheid weggelegd? Want om de geschiedenis te kunnen reconstrueren heb je die archieven bij al die particulieren weer nodig op enig moment).

(Vergelijk bijv. ook de stad Heilbronn in Duitsland, die geen archieven meer heeft van voor de Tweede Wereldoorlog omdat het toen (misschien terecht?) is platgebombardeerd. Later moest de geschiedenis gereconstrueerd worden door documenten elders in Duitsland en verhalen/boeken van particulieren. Zo begreep ik uit de KVAN-Dag-'Keynootlezing' op maandag 8 juni jl. door Dr. Irmgard Becker van de www.archivschule.de in Marburg).