Reproductie volgens art. 24 van de Archiefregeling onder a. & b.
Beste communityleden, Artikel 24 van de Archiefregeling 2009 'Metagegevens bij digitale archiefbeschei...
web 2.0 in de wetenschappelijke wereld
- nov 2007
- Verwijderde gebruiker
- ·
- Aangepast 27 jun
- 4
- 77
Ik las vanmorgen een bericht in de nieuwsbrief (heel erg web 1.0, maar het werkt nog steeds :-) ) van de Informatieprofessional getiteld: SURFfoundation stimuleert webgebaseerde samenwerking.Op de website van de SURFfoundation staat de tekst ook en dat linkt een stuk prettiger.Wat mij bijzonder aanspreekt is de mogelijkheid om online je onderzoeksgegevens te publiceren niet alleen als Open Access, maar ook wat zij noemen "verrijkte publicaties", met brongegevens, datasets etc. SURFshare heet dat project.Dat spreekt mij ook als archivaris zeer aan en ik word er dromerig van. Hoe mooi zou het niet zijn als je de bronnen die je hebt gebruikt bij je onderzoek direct gelinkt in je publicatie onderbrengt. Geen gedoe met notenapparaten, gewoon pats boem naar de bron toeklikken. Dit project SURFshare is de moeite van het volgen waard. En... het werkt twee kanten op. Niet alleen is het terugzoeken van de brongegevens een fluitje van een cent geworden, maar als iemand anders de bron zoekt, of tegenkomt is daaraan natuurlijk ook meteen de publicatie gekoppeld... en meteen in te zien. Met de bron misschien wel meteen in de context van de publicatie.Het op die manier verrijken van het archiefmateriaal is fenomenaal. Daarbij kun je volgens mij vrij eenvoudig de functionaliteit toevoegen dat je bezoekers aan je website en je databases zelf verbanden tussen records laat aanleggen. Dat was mijn opa, die was getrouwd met deze vrouw, dat koppel ik even, ze woonden op dat adres, daar staan leuke foto's van in de beeldbank, de bouwvergunning van het huis en ga zo maar door.Contextuele verrijking. Dat moet het doel zijn van een archiefdienst.Ik word helemaal warm als ik dat soort dingen lees en al doordenkend voor me zie. *zucht*
Verken
Kwaliteitsmedewerker Informatiebeheer Gemeente Twenterand
Heb je ervaring als kwaliteitsmedewerker en informatiebeheerder en heb je passie voor je werk? Dan nod...
Privacy, Nationaal Archief en politiek
In Nederland is privacy-wetgeving. Het is niet mogelijk voor derden om gegevens van officiële instanti...
Reacties
Toen ik nog in Waalwijk werkte, stopte een bepaalde, trouwe bezoeker - wetenschappelijk opgeleid en zeker niet onbekend met het dieper graven - mij regelmatig een kopietje van een archiefstuk in m'n handen, met het verzoek het origineel nog eens op te zoeken. Natuurlijk zonder bronvermelding. Ik kwam er altijd wel uit, geholpen door de schaalgrootte van het Waalwijkse gemeentearchief, maar raadde hem toch aan om voortaan met potlood op de achterkant een bron te vermelden. Een keer daarna kwam hij inderdaad eens met zo'n bronvermelding, namelijk "archief Waalwijk".. ;-) Wat is het dan toch fijn als je die dingen digitaal allemaal gewoon kunt linken en je je verder helemaal niet hoeft bezig te houden met de juiste vermeldingswijze! :-) Luud, je laatste alinea spreekt me natuurlijk ontzettend aan! Eigenlijk breien klanten dan alle losse feitjes, weetjes, bronnen, foto's, charters, strafvonnissen, verhaaltjes enzovoort aan elkaar en maken er gezamenlijk één groot verhaal van, waarin je eindeloos kunt blijven doorklikken. Want naast het linken - op zich al een verrijking - heb je dan nog de verrijking in de vorm van eigen aanvullingen, verhalen, foto's enzovoort. En dat werkt op twee manieren: een eigen werkstuk waarin je gebruik hebt gemaakt van allerlei spul van elders.. en allerlei spul van elders, waarbij je eigen verhalen hebt geplaatst. Lijkt me geweldig! :-)
Doen! Gelijk invoeren! Kleine kanttekening, enigszins aansluitend op het verhaal van Christian, is dat een deel van de 'diepgravende' onderzoeker een zekere mate van 2.0 enthousiasme en denken zal moeten ontwikkelen. Die ontwikkeling is niet alleen 'noodzakelijk' voor de archivaris, ook voor de onderzoeker! Regelmatig zie je dat onderzoekers als een bok op de haverkist zitten. Elke verwijzing naar een lopend onderzoek, naar een bron, naar een bijzondere vondst... wordt afgeschermd om juist te voorkomen dat anderen er op geattendeerd worden en (terecht of onterecht gedacht?) er eens mee aan de haal zouden kunnen gaan :(...
Dat klopt Tim! Maar we kunnen het natuurlijk ook zo organiseren dat dat type onderzoeker (of groep onderzoekers/studenten) een eigen stukje domein krijgt waar alles pas zichtbaar wordt na publicatie. Het is juist fnuikend (althans dat vind ik telkens weer) dat allerlei mensen in de studiezaal hetzelfde doen als anderen voor hen al hebben gedaan. Dat leidt tot het eindeloos herkauwen van dezelfde bronnen terwijl er nog zoveel anders leuks in onze depots ligt te slingeren! Voor wat betreft het enthousiasmeren. Daar heb je volkomen gelijk in en ik denk dat daar een hele belangrijke taak ligt voor de archivaris/studiezaalmedewerker die de onderzoeker moet zien te verleiden zijn kennis te delen. Overigens kunnen, nee moeten, medewerkers van een archiefdienst, die natuurlijk ook een hoop informatie verzamelen tijdens hun arbeidzaam leven, op dezelfde manier de bronnen koppelen en verrijken. Het lijkt me goed als we gaan kijken hoe ze dat bij SURFshare doen en organiseren.
Zo tussen de bedrijven door denk ik ook wel eens na over iets als 'mijn archief' voor de websiteklanten. Simpel gezegd stellen wij op het internet een magazijn met materiaal beschikbaar: indexen, scans van documenten, foto's en wat dan ook. Iedereen mag dat magazijn digitaal binnenwandelen en verrijken met z'n verhaaltjes, eigen fotootjes laten zien en zo meer. En we hebben er ook gereedschap liggen om mee te spelen. Maar je kunt meer. Als je als websiteklant wilt, dan geven wij je de ruimte om je eigen toko te starten. Je krijgt een werkplaatsje waarin je naar hartelust kunt knutselen en waarbij je vooral ook vrij bent uit ons grote magazijn te putten. Maar ook kun je je eigen materialen meenemen, natuurlijk. En daarnaast krijg je je eigen etalage waarin je je knutsels kunt laten bewonderen door passanten, op het moment dat je jezelf daar gemakkelijk bij voelt. Je bepaalt immers zelf hoe lang je iets in je werkplaatsje houdt. Met je eigen toko kun je dus niet alleen het materiaal van anderen verrijken, maar kun je ook zelf iets nieuws maken en presenteren. Dat komt dan weer voor het volk beschikbaar, gelinkt aan de bronnen en aan andere verhalen, klaar om ook weer door anderen verrijkt te worden. Ik ben wel zo'n knutselaar.. ;-) (Alleen niet zo met archiefbronnen, geloof ik.)