Gebruikers en onderzoeksbeleving

Het is zover, de kleine, een dochter, Nienke genaamd, van ruim 8 pond is geboren. Nu komt het erop aan om weer ritme te vinden. Je snapt het... korte nachten maar dat is meer dan de moeite waard.Van de scriptie is verder niet veel gekomen verder dan dat er gezorgd is voor een aantekening in de burgerlijke stand waarmee de bron voor genealogen weer is verrijkt. Het valt mij op dat de akten van tegenwoordig een stuk zakelijker zijn. Slechts namen en tijdstip en plaats van geboorte. Geen getuigen meer, geen beroepen meer. Het wordt straks wellicht lastiger om te achterhalen wat iemand deed.Of zou Google dat oplossen? Natuurlijk ben ik wel naar de DE conferentie geweest hoewel het inhoudelijk weer veel op vorig jaar leek vond ik de bijdrage van Ranti Tjan, directeur museumgoudA waardevol. Volgens mij heeft hij niet een keer het web of digitalisering genoemd (buiten het fotograferen en registeren van Goudse pijpen) maar heeft hij ons laten kennismaken met een methodiek die in combinatie met de techniek heel waardevol kan blijken. Hij focuste met name op kennis, die niet alleen bij de medewerkers aanwezig is maar zeker ook bij de gebruikers. De uitdaging zit hem in het vastleggen van deze kennis en de techniek die er is kan daar een hulpmiddel bij zijn. Boodschap is volgens mij: vergeet ook de analoge wereld niet en betrek gebruikers/vrijwilligers bij het ontsluiten. Voor meer impressie van deze lezing zie ook de blog van Christian.Naast deze lezing was er een leuke 'duo-presentatie' van de journalisten Bill Thompson en Francisco van Jole. De discussie kwam uiteindelijk uit bij de vraag of Google niet teveel macht heeft. Francisco denkt dat Google onze kijk op de wereld bepaald. Immers bijna iedereen zoekt via Google en neemt dit voor waar aan. Maar waar is dan de eigen verantwoordelijkheid van de onderzoeker? Alles moet snel en het verifiëren van en bron gebeurt steeds minder.Maar wat heb ik daarnaast nog kunnen doen. Inmiddels ben ik gestart met een onderzoekje naar de circa 100 archiefinstellingen die op een of andere wijze (of niet!) historische persoonsinformatie aanbieden. In mijn volgende blog hoop ik hier op terug te komen. Het valt op (maar dat was misschien te verwachten) dat er grote verscheidenheid is in het aanbod. Van niets tot en met een index met scans. Wat de burgerlijke stand betreft bieden sommige een index die gelijk is aan de tienjaarlijkse tafel en andere hebben een diepere index waarbij ook ouders zijn opgenomen. Zo heeft Breda tot nu toe ervoor gekozen slecht de index op tienjaarlijkse tafel manier beschikbaar te stellen. Van Daan Hertogs, stadsarchivaris Breda, begreep ik dat dit een bewuste keus is om de bezoeker zo toch niet alle onderzoekssensatie te ontnemen. Je kunt je voorstellen dat hoe moeilijker de puzzel hoe bevredigender de oplossing is als je die kan vinden. Dit herinnerde me aan de lezing van Elizabeth Yakel in mei dit jaar in Breda waarin ze iets vertelde over haar onderzoek naar 'the impact of archives'. Maar de vraag is dan wat te doen als gebruikers nu zelf een complete index aanleveren! Met het online beschikbaar komen zijn er gebruikers die aan de slag gaan! En wint het (soms schijnbaar) snelle succes het van het plezier van het oplossen van de puzzel. Ook hier zie ik soms het in voorgaande paragraaf genoemde fenomeen van haastig onderzoek zonder controle van de bron. Bij de 'methode Breda' wordt je in ieder geval naar de bron toe getrokken!Tot slot: ik weet niet of ik dit vraagstuk ga betrekken in mijn scriptie. Kortom is er een verhouding in de diepte van indexering en de onderzoeksbeleving van de gebruiker? Is er een verhouding in de moeilijkheid van onderzoek en de mate van bevrediging? En wat voor relatie is daar dan met de rol van de archivaris want daar gaat immers de onderzoeksvraag over.bron: plaatje