Affiches plakken

God moet zijn getal hebben, dacht ik toen ik enkele politici ontwaarde in mijn Facebook-netwerk. Niet dat ik er spijt van heb. Het zijn harde werkers, dossiervreters, ik steek er wel eens iets van op. Bijvoorbeeld dat ze allemaal Facebook op een foute manier gebruiken. Uit De Standaard van dit weekend blijkt dat ze geen uitzondering zijn. En de conclusies zijn onverminderd van toepassing op de cultuursector.De Standaard laat enkele kandidaten voor de verkiezingen van 7 juni aan het woord over hun gebruik van Facebook en aanverwante sociale netwerken. Allemaal zien het als een kanaal om snel veel mensen te bereiken, om hun ideeën kenbaar te maken, om zichzelf in de kijker te werken. Geen enkele politicus die de kiezer een hoofdrol durft te geven, die hem/haar zichtbaar laat worden in het voorgestelde programma en/of de campagne. Veel verder dan de vraag een affiche op te hangen komen ze niet.Eenrichtingsverkeer is dat. En dat gaat in tegen de essentie van Facebook. Sociale netwerken draaien rond tweerichtingsverkeer, interactie. De wereld valt er niet langer uiteen in zenders en ontvangers, we zijn er allemaal tegelijk zender en ontvanger.Interessant is vooral dat De Standaard ook Kirsten Verdel aan het woord laat, een Nederlandse die meewerkte aan de campagne van Barack Obama en daar een boek over schreef, Van Rotterdam Naar Het Witte Huis. “Hier bij ons blijft het nog al te veel bij eenzijdig informeren. De politici maken een Facebook-pagina aan en sporen iedereen aan op hun pagina te gaan kijken. Maar daar is geen interactie. Het gebruik van de nieuwe media staat bij ons nog in de kinderschoenen.”En verder: “Politici willen heel graag jongeren bij hun campagne betrekken, maar doen dat meestal heel halfslachtig. Als jongeren hen vragen wat ze kunnen doen, geraken de politici niet verder dan ‘affiches plakken en op ons stemmen’. Op die manier ben je de jongeren echter meteen weer kwijt.”Diezelfde halfslachtigheid merk je bij cultuurinstellingen die de sociale netwerken ontdekt hebben, vooral in de erfgoedsector. Veel verder dan ‘kom naar onze tentoonstelling’ geraken ze daar niet.Deze blogpost werd ook gepubliceerd op Creating the past.