Selfie? Shelfie? #Archiveshelfie!
Luud van Regionaal Archief Tilburg lanceerde het idee voor een twittercampagne onder archieven, zoals...
Het digitale drama: wat vind jij ervan?
- sep 2011
- Christian van der Ven
- ·
- Aangepast 27 jun
- 6
- 27
In het NRC van afgelopen weekend stond een groot artikel getiteld "Het digitale drama" waarin de vloer wordt aangeveegd met de manier waarop in Nederland erfgoed wordt gedigitaliseerd. Die digitalisering zou 'chaotisch' en 'slordig' verlopen. Op Twitter werd er al druk over gediscussieerd.
De een vindt dat het artikel perfect aantoont waar de problemen zitten (eilandjescultuur, niet naar de klant luisteren, te weinig samenwerken enzovoort), terwijl de ander het een warrig artikel vindt waarin wetenschap blijkbaar de maatstaf is geworden, en dat de problemen niet zozeer digitaal als wel organisatorisch van aard zijn.
Jouw eigen drama
Maar wat vind jij? Zijn we verkeerd bezig? Welke projecten hebben jullie lopen? En gaat de vlieger van het NRC ook voor jullie projecten op?
Het artikel vind je in de bijlagen pdf's):- Linkerpagina- Rechterpagina
Verken
Discussie Nationaal Archief
Vorige week vond bij het Nationaal Archief een vruchtbare discussie plaats met de gebruikers over de d...
Archief 2.0 TIP: Deel webtips via Delicious
Gebruik je Delicious voor het bookmarken van websites? Dan wordt het extra eenvoudig om goede webtips ...
Reacties
Met interesse heb ik het artikel in NRC gelezen. het probleem is zowel van digitale als organisatorische aard. Om met het laatste te beginnen. Je zult met elkaar goed moeten afspreken hoe je omgaat met metadata. Wanneer je daar geen overeenstemming over bereikt kun je niet verder. Immers wanneer iedereen zijn eigen zoekcriteria wil hanteren en je wilt slechts werken met een beperkte metadata set, dan vraagt dat om problemen, omdat dan archiefobjecten voor sommige organisaties ivm hun andere wijze van metadateren, niet meer vindbaar zijn en dat is tevens het digitale probleem. Een projectleider die dit project begeleid zou het onderling afstemmen van het gebruik van metadata als key element in zijn project moeten hebben benoemd, waarbij hij (of was het een zij?)bij het niet bereiken van afstemming, dit als rood licht voor het project hebben moeten aangrijpen. Nu heb je een opgeleverd systeem waarin mensen bepaalde archiefobjecten niet meer kunnen vinden, terwijl het systeem in het leven is geroepen om dat juist wel te kunnen. Dit is meteen een mooi punt voor ingmar's #infokermis voor wat betreft competenties voor de archivaris 20: namelijk dat een archivaris kennis heeft van projectmanagement.
Ik denk dat er een kern van waarheid zit in het pioniersverhaal. Aan de andere kant kun je niet ontkennen dat bij veel organisaties de kennis rondom metadatering en zeker ook het nut van het standaardiseren daarvan in een digitale omgeving onvoldoende is. Dat maakt ook het gesprek daarover lastig. Er wordt bovendien eerder gekibbeld over de vraag of zo'n standaard wel toepasbaar is en het dat de vulling van de inhoud van de velden ervan verschillend geïnterpreteerd wordt. Dat laatste lijkt me haast onoverkomelijk, zeker geen excuus om standaardisering dan maar helemaal te laten zitten. Kennis van projectmanagement hebben is één, maar daar heb je weinig aan als je niet weet waar het project over gaat en wat het niet bereiken van afstemming over een standaard voor risico vormt voor je resultaat. Noem het voortschrijdend inzicht, zie hoe gebruikers in dit artikel oordelen over het resultaat en neem die les mee voor een volgend project (dat doet als het goed is elke projectleider die de kwaliteitscirkel van Deming hanteert; zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Kwaliteitscirkel_van_Deming).
Beste Joost, Je kunt geen projectmanagement toepassen wanneer je niet het doel weet van je project en de risico's goed in kaart hebt gebracht. Zelf gebruik ik de Prince/2 methodiek, waarin bij de start van het project, middels een Project Initiatie Document (PID), dit soort punten (met daarbij punten rondom fasering, go / no go criteria, business case etc ook in opgenomen zijn). Het artikel van NRC lezend is de conclusie dat er onvoldoende sturing op de doelstelling van het project is geweest. Wanneer je doel niet helder is, is de uitkomst ook niet helder, met als gevolg: Een systeem met allerlei archiefobjecten, maar helaas deels onvindbaar.De projectleider had het project pas mogen uitvoeren NADAT de doelstelling en uitgangspunten (w.o. een uniform metadata-set helder gedefinieerd en geaccordeerd was. Voor wat betreft metadata, dat nu erg afhankelijk is van degene die metadateert: Vanuit Content2context.com zetten we dan ook vaak onze tools in om op een geuniformeerde en gestructureerde wijze archiefobjecten geautomatiseerd van metadata te voorzien.
Lees hier de reactie van Edwin Klein van het NIOD
Het is mijn indruk dat de balans tussen de archivaris en de ICT-specialist teveel is doorgeslagen naar de laatste. Digitaliseren is in de eerste plaats selecteren, vanwege budgettaire beperkingen. Omdat de technische uitvoering veel geld opslokt, is er weinig tijd en geld beschikbaar voor onderzoek naar de context van het materiaal. Dat is een probleem dat veel dieper gaat dan de problematiek die in het artikel beschreven wordt. Met name voor complexe en schijnbaar chaotische archieven - zoals oorlogsarchieven en dan met name WO II en Holocaust - moet er veel tijd worden gestoken in onderzoek vooraf naar de archiefvormers en de administratieve processen. Wat is er gebeurd, door wie, op welk tijdstip en met welk doel? Digitale duurzaamheid is deels een technisch probleem, maar zeker ook een klassiek archivistisch probleem. Het lijkt me niet de bedoeling dat er gedigitaliseerde documenten oproepbaar zijn in een prachtige resolutie, maar zonder context, betekenis van afkortingen, herkomstinformatie etc. Interpretatie en meta-informatie zijn onlosmakleijk met elkaar verbonden.
Mijn visie op de geschetste problematiek leest u hier:
artikel