Time is passing us by....

(Wie weet waar de titel vandaan komt, mag het roepen!)Éen van de heel duidelijke effecten van het bestaan van een rondreizend artiest is wel het besef dat de tijd verstrijkt.Veel meer dan toen ik nog ieder ochtend, jaar in jaar uit, dezelfde weg naar mijn werk aflegde.Vanuit een bouwput heb ik in 9 maanden een gebouw zien verrijzen en ook de jaargetijden heb ik - al wachtend op min of meer tochtige treinstations - langs me heen zien trekken.Ik moet zeggen, ik ben wél blij met al die rompslomp met het OV dat ik bij mijn volgende klus tenminste de keuze heb: fietsen of Metro.Het is niet de tijd die je kwijt bent in het OV, maar de onzekerheid die het reizen zo vermoeiend maakt.En ik kijk nu al weer uit naar een nieuwe organisatie met een andere cultuur, andere soort archieven (en toch altijd weer dezelfde soort problemen) en vooral nieuwe mensen.Ik ben altijd benieuwd inhoeverre ik met ideeën die ik op eerder klussen heb opgedaan kan bijdragen aan het oplossen van de problemen. En natuurlijk ook, wat ik van deze klus weer kan leren en meenemen.Op deze manier ben je natuurlijk ook bezig om kennis te laten rouleren.Ik vindt het nog steeds erg verfrissend om zo naar mijn werk toe te gaan.Maar het grootste voordeel vindt ik missien dat ik NIETS te maken heb met wat ik maar noem "kantoorpolitiek". Ik hoef aan niemands kant te staan bij conflicten, ik hoef niet op te gaan zitten en pootje te geven bij de zo veelste reorgansatie-bijeenkomst.Hé, hé, ik zit niet meer (de kans zit er snel in als je een sociaal mens bent) 1/3 van mijn tijd andermans problemen te beluisteren/op te lossen/ voor iemand in de bres te springen.Natuurlijk, als dingen niet kloppen laat ik me wel horen. Maar het voordeel is dat je er ook veel onpartijdiger instaat.En aangezien ik van mijn werk hou, ben ik een veel gelukkiger mens op deze manier.Maar binnenkort ga ik eerst even op vakantie, met mijn kinderen fietsen door het Groen Hart.En dat heeft even niets met informatie en archieven te maken, maar dat vindt ik ook prima.