Update
Ik heb zojuist een concept-programma voor de bijeenkomst van de 19e toegevoegd aan de agenda.
Update
- mrt 2021
- Wouter Brunner
- ·
- Aangepast 27 jun
- 2
- 67
Goedemorgen collega's,
van oorsprong was communicatie van overheidsorganen (waaronder ook websites) redelijk goed te vatten in berichtgeving in het kader van de bedrijfsvoering of als externe communicatie (gericht op de bewoners en bedrijven). Mijn opvatting is altijd geweest dat alleen die tweede groep voor blijvende bewaring in aanmerking komt.
Inmiddels is een hybride vorm ontstaan: communicatie gericht op de eigen medewerkers in de vorm van een website, met een eigen url en ook zichtbaar voor externen. Een voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de website https://www.haagsontwikkelfestival.nl
Hoe gaan jullie hiermee om? Archiveren jullie dit als een externe website en dus ook met dezelfde middelen waarmee jullie andere overheidswebsites archiveren? En koppel je er dan bijvoorbeeld een vernietigingstermijn aan?
Of zien jullie dit eerder als een verlengde van een intranet (en hoe ga je daar dan mee om, contentarchivering of ook de verschijningsvorm?)
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Groet,
Wouter
Verken
Update
https://beeldengeluid.nl/kennis/blog/archivering-van-his-name-my-name
Update
Update Bijeenkomst over preservering en (pre)ingesttooling Nog elf dagen en dan is het zover: onze b...
Reacties
In hoeverre is de website-vorm alleen (nog) maar bedoeld voor communicatie? Als ik naar je voorbeeld kijk, zie ik dat meer als een publicatie vanuit een project. En blijkbaar is dat ook interessant bevonden voor externen (of kon je als externe geen account aanmaken?).
Daarbij kan je ook kijken of het project (of de resultaten ervan) geleidt heeft tot zoiets als beleidsverandering. Dan heb je weer een argument voor het toekennen van een bewaartermijn.
Ja, het is inderdaad altijd de vraag waar communicatie ophoudt en waar publicatie begint. Ik zie dit zelf overigens ook vooral als projectinformatie, maar ben dus benieuwd hoe anderen hier tegenaan kijken.
In dit geval was de site echt wel gericht op medewerkers, dus ik heb werkelijk geen idee waarom er gekozen is voor een externe website. Maar dit komt dus steeds vaker voor - websites die iedereen kan benaderen, maar waar ze maar beperkt iets mee kunnen. Dat zijn voor een deel sites zonder content (inlogportals en dergelijke), maar ook wel sites met (enige mate van) content.